Op mijn vraag, wat kon ik doen tegen opgekropte spanningen. Opgekropte gevoelens. Waar ik op dat moment geen raad mee wist, gevoelens die mij bij iedere onverwachte situatie een emotioneel gevoel gaven. Ik hoefde maar naar een programma te kijken op de tv, van memories – spoorloos of vermist. En de tranen kwamen bij mij naar boven, maar ik liet ze niet naar buiten komen, ik duwde alles weer weg. Ik kreeg soms bij het kijken naar het nieuws en emotionele vibratie in mijn stem en was het nog niet eens iets droevigs. Het was iets dat ik al jaren had en wat ik steeds meer voelde opkomen en nu was ik innerlijk zover om er iets aan te doen, Ik ging een gesprek aan met Carly en zij raadde mij aan om eens bij haar regenesis sessie te doen. Ik had van dat woord nog nooit gehoord. Ik was pas een jaar bezig met yoga om innerlijk op rust te komen. Iets waar verschillenden familieleden mij voor gek verklaarde. Maar het was wel dat zij na een tijdje vonden dat ik rustiger geworden was. Ik maakte een afspraak met Carly, die mij er wel bij vertelde; je moet niet menen dat het in een keer opgelost is. En toen brak voor mij de dag aan dat ik apart ging in een kamertje met Carly, een kamertje waar het stil was, je hoorde er geen andere geluiden. Alleen wij twee. Carly stelde mij op mijn gemak. En zittend in een rietenstoel en een glas helder water, begon Carly mij dingen te vragen, wat eigenlijk mijn problemen waren. Ik begon haar te vertellen dat ik op jeugdige leeftijd mijn vader ben kwijt geraakt, en dat ik werkte bij V&D en dat op een middag aan mijn chef vroeg of ik vrij kon krijgen, omdat ik mijn vader wilde bezoeken die net een dag te voren was geopereerd in Heerlen aan een Hersen tumor. Ik kreeg geen vrij, en een paar uur later kwam men mij halen, mijn vader was overleden 50 jaar. Ik had geen afscheid kunnen nemen van hem. En dan kwam de rouw periode, je huilde als 17 jarige jongen, en dan zei mijn moeder, hoe kun jij nu huilen – ik heb het veel zwaarder als jij. Maar gelukkig had ik een vriendin, die mij op dat moment wel begreep dat ik iemand verloren had. Maar je was opgevoed met… jongens huilen niet, jongens zijn grote kerels. Was dit het begin van mijn opgekropte gevoelens, was dit het begin van het weg drukken van emoties? Ik weet het niet, mijn hele leven was een opgekropte emotie, als kleine jonge, amper 10 jaar, werd ik regelmatig met de bus van Maastricht naar Vaals gestuurd. Daar zaten de ouders van mijn moeder in een bejaardencentrum. Mijn opa verheugde zich dat ik als kleinkind van hem, waar hij trots op was, even de deur uit kon, om onder het juk van mijn oma uit te komen. Samen liepen we dan naar het café waar mijn opa graag kwam, en daar zijn pilsjes kreeg, hij had toen 2,50 gulden bij zich maar bestelde al vlug meer dan hij kon betalen, en kwam alles op de lat te staan. En dan brak de tijd aan dat we weer terug moesten gaan. Ik als kleine boeb was nuchter maar mijn opa moest ik goed begeleiden, en als we dan bij oma kwamen, kreeg hij ongenadig op zijn donder en moest voorstraf naar de slaapkamer, en ik kreeg dan van oma ook nog eens de wind van voren, en kon maken dat ik op de bus kwam naar Maastricht. Ik had moeite met mijn opa, en als ik dan thuis kwam, vroeg mijn vader – en jonge hoe was het ?, geheel onschuldig vertelde ik hem de waarheid over opa die er van langs had gekregen van oma. En dan hadden mijn vader en ja moeder weer ruzie met elkaar, waarom ik als 10 jarige met een dronken man moest begeleiden naar huis. En dan kreeg ik daarna weer op mijn donder van mijn moeder, waarom heb je dit aan pappa verteld. En werd ik ook naar bed gestuurd. Daar mijn ouders een goed lopend de zaak hadden in het centrum van Maastricht, hadden wij weinig contact met de ouders. Mijn vader stond nog lang in de winkel te werken, soms tot middernacht, dus wij lagen al in bed. We hadden een dienstmeisje voor dag en nacht, zij legde ons in bed – zij maakte ons wakker – zij waste ons en zij at met ons in de keuken op de begane grond. Terwijl mijn ouders een etage hoger aten in de huiskamer. Dus waar was onze ouder liefde, die kregen wij van een dienstmeisje waar we in de schoolvakantie mee naar haar ouderhuis gingen. Deze mensen hadden duiven en als ik dan in bed lag hoorde je altijd – roe-koe- en dat was mooi. Ja dat besef je pas veel later als je ouder wordt, dat je eigenlijk geen ouder liefde hebt ontvangen. En dat dat andere waren, en dan kwam de tijd, dat je groter werd en naar de grotere school ging, maar die was dan weer niet in Maastricht – nee mijn oudere broer werd op Kostschool gezet in Amersfoort en ik moest naar Kostschool in Weert, ja het was een nadeel om een kind te zijn uit een middenstand gezin, maar het enige voordeel was je kende als middenstand kind geen armoede. Maar ik kan hier wel door blijven schrijven, maar dan ben ik mijn levens verhaal hier bloot aan het geven. Maar het komt er op neer dat ik in gesprek was met Carly en dat ik mij steeds meer op mijn gemak voelde. Carly zei, ik ga wat bij je doen, waar niet bang voor hoeft te zijn, ik ga met mijn duimen langs je nek naar beneden en dat gebeurd in kleine stukjes, heel langzaam ga ik naar beneden richten het stuitje. Maar zover al ik vandaag wel niet komen. Ga staan bij het bedje maar laat het los. Laat je gaan en laat alles los in je, hou het niet tegen wat voelt. Ik stond daar en concentreerde mij op een punt van een schilderij dat voor mij aan de muur hing. Carly stond achter mij en met haar duimen raakte ze mijn bovenste schijf van mijn nekwervel vast. Ik stond daar en ik voelde niets – eigenlijk verwachte ik ook niets daarvan. Ik kon het niet geloven dat Carly iets bij mij naar boven kon halen. Maar mijn armen hingen langs mijn lichaam en van uit de vingertoppen voelde ik een soort tinteling opkomen, ik voelde knakkend geluid in mijn lichaam. Dit werd mij door Carly verklaard als blokkades in mijn lichaam die doorbroken werden. De tintelingen in mijn vinger straalde uit naar mijn handen. Carly was intussen met haar duimen twee wervelschijven omlaag gegaan. Ik kon mijn handen niet stilhouden, ik voelde tintelingen, ik wilde ze er uit slaan. Wat is er vroeg Carly, wat voel je ?, Laat alles gebeuren wat je voelt. Onder tussen bleef Carly mij dingen vertellen zoals – je bent een goed mens. En terwijl ze mij dingen vertelde, die mijn innerlijke raakte, die bij mij de gevoelige snaar raakte, begon mijn lichaam te schudden. Ik begon te huilen, ik begon met mijn handen op het bed je te slaan, ik smeekte Carly om te stoppen, maar Carly bleef door gaan. Ze had mijn innerlijke snaar geraakt en ik huilde, de tranen liepen over mijn wangen en mij hele lichaam schudde van het huilen. Ik liet mij voorover vallen en steunde op mijn armen op het bedje. Ik had nog nooit zo gehuild die dag dan op de begrafenis van mijn vader. Ik had een opgekropte emotie de vrijheid gegeven. Iets dat jaren was opgesloten, en dat ik altijd had weg gewimperd met een lach. Iets dat ik zelf nooit alleen had klaar gekregen. En nu met behulp van Carly was mij dat gelukt. Ik heb hierna nog 2 x een gesprek en een sessie gehad en nu voel ik mij goed. Ik doe dingen die ik in het verleden nooit gedaan heb. Ik kom nu voor mezelf op en dat is een hele opluchting, ik durf te zeggen wat me op mijn lippen ligt, iets waar ik altijd bang voor was om iemand te kwetsen. Voor mezelf opkomen en zeggen, sorry maar dat kan ik niet. Vroeger was ik bang als ik zei; nee dat gaat, bang dat men slecht over mij dacht. Maar nu laat ik merken dat ik dat niet kan en mij dan ook niet forceer.
Dank je Carly, je hebt van mij een nieuw mens gemaakt
Frank